Obra orixinal de Josefa Deibe Pico.
É un conto escenificadao que nos fala dos cambios que trouxo o "progreso" ó mundo rural, visto a través dos ollos dun "ser" en vías de extinción que ficaba nas leiras cun fin moi concreto: que os paxaros non comeran as sementes e o gran.
Dende a súa inmovilidade, presencia como os humanos deixan de valorar e respetar a natureza. Moi pronto vaise ver sustituido por un artiluxio mecánico. El soamente pode sentir e acenar con algún movemento cando o vento rachea.
Un día, alguén repara nel, e no seu peito de palla xorde a vagalume da esperanza.
É un conto escenificadao que nos fala dos cambios que trouxo o "progreso" ó mundo rural, visto a través dos ollos dun "ser" en vías de extinción que ficaba nas leiras cun fin moi concreto: que os paxaros non comeran as sementes e o gran.
Dende a súa inmovilidade, presencia como os humanos deixan de valorar e respetar a natureza. Moi pronto vaise ver sustituido por un artiluxio mecánico. El soamente pode sentir e acenar con algún movemento cando o vento rachea.
Un día, alguén repara nel, e no seu peito de palla xorde a vagalume da esperanza.
AGRADECEMENTO
AGRADECEMENTO: A Teresa Moure (Premio Xerais, da Asociación de Escritores en Lingua Galega, dos libreiros e da Crítica 2005; e do Instituto Rosalía de Castro, e do Ensaio 2006) pola súa amizade e interpreta-lo prólogo con tanta sensibilidade e agarimo.
Colaboración con la Asociación Cultural A Cañada da Arte
Participación no Proxecto Artespantallo
